Փորձիչ

adj. s.

ՓՈՐՁԻՉ ՓՈՐՁՈՂ. πειραστής, πειράζων, πειρώμενος, δοκιμαστής tentator, tentans եւ այլն. Այն՝ որ փորձէ որ է օրինակաւ. մանաւանդ սատանայ.

Փորձիչ ետու զքեզ ժողովրդոց։ Որպէս փորձիչք (կամ թունաւորքն ). (Երեմ. ՟Զ. 27։ Առակ. ՟Ի՟Զ. 28։)

Մատուցեալ փորձիչն՝ ասէ ցնա. (Մտթ. ՟Դ. 3։)

Ո՛չ չար եւ չարչարիչ հաստատեաց զնա Աստուած, եւ ո՛չ փորձիչ։ Փորձիչք լինին չարչարանօք ընտրելոց Աստուածայ. (Եզնիկ.։ Շ. մտթ.։)

Ոչ կամեցաւ նա երթալ ընդդէմ փորձչին իւրոյ. (Եփր. համաբ.։)

Փորձութիւն ի վերայ ածէ փորձողին։ Փորձողին խաբէութեան մարտ։ Յո՛ր վայր կամք փորձողին ախորժէին լինել. անդր հասանէր. (Ածաբ. կիպր.։ Շար.։ Շ. մտթ.։)

ՓՈՐՁԻՉ. որպէս Հէն. աւազակ թափառական ի ծովու. նիւթական թարգմանութեամբ յն. ձայնիս. πειρατής pirata. որ եւ περίδινος.

Առ այնոցիկ՝ որ ասին փորձիչք, առ ի յիտալիա լինելով պէսպէս գողութեանց գործք եւ կիրք. (Պղատ. օրին. ՟Զ։)